18 sierpnia, 2020

Raport weterynaryjny: Salmonella u gadów

 

Pewne tematy zdają się zataczać koło co kilka lat. Sztuczne oświetlenie, choroba ciałek wtrętowych, żywieniowo-metaboliczne choroby kości oraz antybiotyki to tylko niektóre z nich. Wygląda na to, że ostatnio miałem kilka pytań na temat infekcji salmonellą u gadów. Sprawdziłem swoje archiwa i minęło ponad pięć lat, odkąd o tym rozmawiałem. A więc zaczynamy ponownie – jest to ważny temat, który warto odświeżyć dla starych wyjadaczy, a szczególnie ważny dla tych, którzy dopiero zaczynają pracę z gadami.

Pierwotna obawa przed salmonellą zaczęła się od sprzedaży małych żółwi czerwonolicych we wczesnych latach siedemdziesiątych. Te żółwie były hodowane w ludzkich stawach ściekowych, a następnie trafiały do handlu.

 

Salmonelloza, choroba wywoływana przez bakterię Salmonella, jest prawdopodobnie najbardziej niesławną zoonozą (chorobą przenoszoną między zwierzętami i ludźmi) związaną z gadami. Epidemia Salmonelli rozpoczęła się od żółwia czerwonolicego (Trachemys scripta elegans), gada, któremu przypadła większość negatywnego rozgłosu.

 

W tym czasie żółw czerwonolicy był najpopularniejszym gadem trzymanym jako zwierzę domowe w Stanach Zjednoczonych. Te żółwie były tak popularne w handlu zwierzętami domowymi, że w rzeczywistości były hodowane w ludzkich stawach ściekowych – stąd źródło Salmonelli.

 

Na początku lat 70. oszacowano, że żółwie domowe były źródłem zarażenia w około 280 000 przypadków salmonellozy u ludzi. W 1975 roku Food and Drug Administration uchwaliła ustawę stwierdzającą, że sprzedaż żółwich jaj zdolnych do życia lub żywych żółwi o długości skorupy lub pancerza mniejszej niż 4 cale jest nielegalna w USA.  Ten rozmiar został ustalony po prostu dlatego, że uważano, że cokolwiek większego nie zmieści się w ustach dziecka.

 

U ludzi Salmonella jest przenoszona przez skażenie fekalno-oralne. Oznacza to, że infekcja występuje, gdy osoba wkłada przedmioty lub żywność do ust po obchodzeniu się z materiałem skażonym Salmonellą bez zachowania odpowiedniej higieny. Co ciekawe, sklepy zoologiczne nadal sprzedają małe żółwiki pod pozorem „badań, nauczania i wystawiania”, z wszystkimi zastrzeżeniami, które zwalniają je z przepisów USDA.

 

Istnieje ponad 2000 serotypów Salmonelli. Wszystkie te serotypy stanowią potencjalne zagrożenie dla ludzi. Wiadomo, że gady noszą tylko około 200 z nich. Bakterie Salmonella występują u wielu różnych gatunków zwierząt, nie tylko u gadów. Są to między innymi ptaki (np. kury i mewy), ryby, owady (np. karaluchy i inne robaki) i pustelniki – nie wspominając o ssakach, takich jak psy, koty, fretki, szczury, myszy, itp., które mogą być potencjalnymi nosicielami Salmonelli. Ludzie mogą również przenosić Salmonellę i nie wykazywać oznak choroby – najbardziej niesławnym przypadkiem była “Tyfusowa Mary”, kobieta, która pracowała jako kucharka i zaraziła ponad 50 osób, z których trzy ostatecznie zmarły.

 

Przeprowadzono wiele badań naukowych dotyczących występowania Salmonelli u dzikich zwierząt (ptaków, gadów itp.). Badania dotyczące Salmonelli wskazują, że w niektórych populacjach wskaźniki chorobowości wahają się od niemal zera do nawet 80 procent. Co ciekawe, dzikie zwierzęta rzadziej są nosicielami Salmonelli niż zwierzęta żyjące w niewoli. Czemu? Ponieważ wydalaniu bakterii Salmonella sprzyja stres, który częściej występuje u zwierząt trzymanych w niewoli niż dzikich.

 

Salmonelloza nie jest chorobą, którą należy lekceważyć. Po zakażeniu Salmonellą objawy biegunki, gorączki i skurczów brzucha zwykle pojawiają się w ciągu 12 do 72 godzin od zakażenia i mogą trwać od czterech do siedmiu dni. Amerykańskie Centrum Kontroli Chorób (CDC) szacuje, że co roku w USA odnotowuje się około 40 000 potwierdzonych przypadków salmonellozy u ludzi, z czego średnio 400 ma skutek śmiertelny.

 

Najbardziej podatne są osoby młode, starsze i z obniżoną odpornością. Jednak to powiedziawszy, nie jest łatwo zarazić się Salmonellą, jeśli podczas pracy z gadami zachowujesz podstawową higienę. Pracuję z iguanami (i wszystkimi innymi gatunkami gadów) od ponad 35 lat i ani razu nie zachorowałem na salmonellę. Aby spojrzeć na cały ten problem z szerszej perspektywy, ludzie są bardziej narażeni na zarażenie się salmonellozą od surowego mięsa kurczaka niż od gadów. Nigdy nie jedz ani nie pij podczas pracy z gadami lub obchodzenia się z nimi. Nigdy nie czyść gadzich osprzętów (jak miski na wodę i pożywienie) ani klatek w miejscach, w których spożywa się lub przygotowuje żywność dla ludzi. Zawsze myj ręce po zakończeniu prac związanych z gadem. Jeśli podejrzewasz, że zaraziłeś się Salmonellą od gada lub w inny sposób, natychmiast skontaktuj się z lekarzem.

 

CDC opublikowało stanowisko, że „większość, jeśli nie wszystkie gady są nosicielami Salmonelli”. To powiedziawszy, nie ma gadów, które rzadziej niż inne są potencjalnymi nosicielami. Zwierzę można zbadać na obecność Salmonelli, ale należy zachować ostrożność, ponieważ istnieją potencjalne wyniki fałszywie negatywne. Lepiej jest po prostu założyć, że każdy posiadany gad może być nosicielem i stosować odpowiednie praktyki higieniczne.

 

Istnieje doskonałe źródło odniesienia, którego współautorem jest Stowarzyszenie Weterynarzy Gadów i Płazów oraz CDC ds. Salmonelli. Poproś swojego lekarza weterynarii o kopię.

 

Douglas R. Mader jest absolwentem Uniwersytetu Kalifornijskiego w Davis. Jest właścicielem Marathon Veterinary Hospital w Conch Republic i jest światowej sławy wykładowcą, autorem i redaktorem. Zasiada w radach recenzentów kilku czasopism naukowych i weterynaryjnych.

Tłumaczenie: Aleksandra Ascione

Blog Egzoovet.pl posiada prawa do tłumaczenia powyższego artykułu.

Link do tekstu: https://www.reptilesmagazine.com/the-vet-report-salmonella-in-reptiles/